Jaki jest twój styl walki?
Understanding how people argue can help you resolve conflicts in a useful way.
Zrozumienie, w jaki sposób ludzie kłócą się, może pomóc ci skuteczniej rozwiązać spory (konflikty).
Original | Polish translation |
People in conflict with others tend to behave in several discrete ways. | Ludzie skłóceni z innymi mają tendencję do zachowywania się na kilka różnych sposobów. |
The four main types of conflict style are appeasement, avoidance, aggression, and alliance. | Cztery główne typy stylów zachowania w konfliktach, to ustępowanie, unikanie, agresja i sojusz. |
Understanding the conflict style of someone close to you can help you resolve arguments more productively. | Zrozumienie stylu zachowania bliskiej ci osoby podczas sprzeczki, może pomóc ci skuteczniej rozstrzygać spory. |
You’ve probably heard all about the five love languages (Chapman, 2015) and you may even know the five types of attraction. But if it’s possible to count the ways in which people show love for each other, perhaps it’s also possible to understand conflict—the ways in which people clash—in the same manner. In other words, is there a small, knowable number of styles that people resort to when they argue? The question has been studied in a number of ways, from popular to experimental to psychoanalytic. You won’t have any trouble finding a variety of answers with Google: People have divided the most common “fighting styles”—not to be confused with the 16 basic types of martial arts—into four, or five, or six, or even more. These patterns of behavior, however, come down to four main responses to interpersonal challenge: aggression, avoidance, appeasement, and alliance. | Prawdopodobnie słyszałeś o pięciu językach miłości (aut. Champan, 2015) i może nawet wiesz o pięciu rodzajach przyciągania. Jeśli jednak możliwe jest policzenie sposobów okazywania miłości przez ludzi, to może też w taki sam sposób można by zrozumieć konflikt i to, jak ludzie się kłócą. Innymi słowy, czy istnieje niewielka, określona liczba stylów zachowań, do których ludzie uciekają się podczas sprzeczki? Tą kwestię zbadano na kilkanaście sposobów, od popularnych, przez eksperymentalne, po psychoanalityczne. Nie będziesz mieć żadnego problemu ze znalezieniem w wyszukiwarce Google różnych odpowiedzi - najbardziej popularne „style walki” (nie myląc z szesnastoma podstawowymi rodzajami sztuk walki) obliczono (podzielono) na cztery, pięć, sześć, a nawet więcej. Takie wzorce zachowań można zawęzić do czterech głównych, reakcji na zaczepki: agresji, unikania, łagodzenia i sojuszu. |
1. Aggression. I’ll start with the aggressor, whom you’ll recognize as a person whose first instinct is to argue—the one with a very short fuse, who immediately fights back and ratchets up the stakes. Aggressors come to be seen as hot-headed, sensitive, or easily triggered to anger. In the best-case scenario, they’re competitive and assertive, although they don’t easily cooperate. An aggressor may speak up impulsively and quickly resort to anger—in a frightening way, sometimes—or may even try so hard to win a fight that they’ll dispense with fairness and say things they do not mean. What an aggressor says in the heat of the moment may cause long-term damage to the bonds between friends or family. | 1. Agresja. Zacznę od agresora, osoby, którą rozpoznasz po tym, że jej pierwszym odruchem jest sprzeczanie się – to ten, kto od razu się zapala, natychmiast kontratakuje i stopniowo podnosi poprzeczkę. Agresorzy są postrzegani jako zapalczywi, wrażliwi i łatwo ich rozgniewać (wpadają w gniew). W najlepszym przypadku, są pewni siebie (stanowczy) i nastawieni na rywalizację, chociaż trudno nakłonić ich do współpracy. Agresor może wyrażać się impulsywnie i szybko wpadać w gniew, czasami w zastraszający sposób, lub może nawet tak bardzo starać się wygrać kłótnię, że będzie niesprawiedliwy i palnie (powie) coś, zanim przemyśli znaczenie swoich słów. To, co agresor mówi w momencie największego pobudzenia, może na długo popsuć (zniszczyć) więzi z (pomiędzy) przyjaciółmi albo rodziną. |
Inside, though, aggressive people may be terrified. Even if they want an argument resolved, they still must struggle with an upwelling of inner feelings that they can’t easily express. They may be exquisitely aware of their own vulnerability; they may believe, at some level, that if they do not win an argument then their internal fragility will be revealed. This creates a chronic sense of anxiety and a quick, defensive response to a perceived threat. Aggressors believe they can only win when you lose, so they try very hard to tilt any game in their direction—which gives the impression that they value their own private needs over those of a relationship. | Jednak w głębi ducha, agresywne osoby mogą być przerażone. Nawet jeśli chcą, żeby spór został rozwiązany, ciągle muszą się męczyć ze wzrostem negatywnych emocji, które trudno im wyrazić. Mogą być doskonale świadomi własnej słabości (wrażliwości) i do pewnego stopnia przeświadczeni, że przegrana w sprzeczce mogłaby wyeksponować (odkryć) tą wewnętrzną słabość. Powoduje to chroniczny (ciągły) stan lękowy (ciągłe poczucie niepokoju, lęku) i szybką, obronną reakcję na to, co wydaje się zagrożeniem. |
2. Avoidance. Other people are prone to retreating at the first hint of an argument. They prefer to ignore problems, hoping they’ll go away, rather than to manage them openly; this habit may lead them to dodge potentially productive conversations. As such, they will often be seen as something less than assertive, and they can give the impression of not caring about a given issue (or the people involved). Avoiders sometimes come across to others as emotionally cold, distant, or silent. The disagreements in which they find themselves embroiled may go own simmering for years without bursting into open conflict. Avoidant people tend to project an attitude of not caring about the personal needs of others, or even about their own; continually avoiding conflicts generally results in a lose-lose outcome, in which nobody ever wins and progress is never made. | 2. Unikanie. Inne osoby mają skłonność do uciekania na pierwsze oznaki zbliżającej się kłótni. Wolą ignorować problemy w nadziei, że same znikną, zamiast otwarcie zmierzyć się z nimi (zarządzać nimi) – taki nawyk może prowadzić do uchylania się od potencjalnie konstruktywnych rozmów. Z tego powodu, często będą widziani jako mniej pewni siebie (zdecydowani) i mogą sprawiać wrażenie, że im nie zależy na konkretnym problemie (lub ludziach, którzy biorą udział w sporze). Unikowi często wydają się innym ludziom emocjonalnie chłodni, zdystansowani lub milczący. Latami mogą tkwić uwikłani w nieporozumieniach, zamiast wybuchnąć w otwartej kłótni. Osoby unikowe wolą przybierać nastawienie, że nie zależy im na osobistych potrzebach innych ludzi, a nawet własnych. Ciągłe unikanie konfliktów ogólnie skutkuje wynikiem przegrana-przegrana, w którym ani nikt nie wygrywa, ani nigdy nie widać (nie ma) postępu. |
2a. A prominent subtype of avoidance is intellectualization—the perceived need to look for “rational” answers, or to make efforts to solve problems using “logic.” Even when winning a debate like this will deepen a conflict, intellectualizers may continue to press their points; in addition, people who insist on intellectualizing their conflicts will likely completely ignore the feelings of the people with whom they argue. Consequently, their personal style may come across as not only cold, but also arrogant. | 2a. Ważnym podtypem stylu unikowego jest intelektualizacja, postrzegana jako potrzeba poszukiwania „racjonalnych” odpowiedzi, lub podejmowania starań, aby problemy rozwiązywać przy użyciu (za pomocą) „logiki”. Nawet jeśli zwycięstwo w takiej debacie pogłębi konflikt, osoby nastawione intelektualnie mogą kontynuować przepychanie swojego punktu widzenia. Co więcej, ludzie, którzy nalegają na intelektualizowanie swoich sporów, prawdopodobnie całkowicie zignorują uczucia innych osób, z którymi mają zatarg. W rezultacie, ich osobisty styl może uchodzić nie tylko za chłodny, ale także arogancki. |
2b. Another type of avoider has been called the “defector”—a person who physically disappears when conflict rears its head. They’re so non-confrontational that they prefer to leave the room entirely, or even depart from a relationship, rather than to communicate dissent. Outside, they’ll seem blank or cold as they stonewall you, fall silent, or decline to engage; inside, they may be churning with discomfort that they do not know how to express. | 2b. Inny typ unikacza został określony mianem „dezertera” – osoby, która fizycznie znika, kiedy tylko pojawiają się pierwsze oznaki niezgody. Tacy ludzie są niechętni konfrontacji tak bardzo, że wolą całkowicie opuścić pomieszczenie lub nawet odejść ze związku, niż wyrazić swój sprzeciw. Na zewnątrz sprawiają wrażenie pustych albo zimnych, kiedy unikają odpowiedzi na pytanie, milczą, albo odmawiają zaangażowania. W głębi ducha może ich mdlić z dyskomfortu (może ich skręcać z dyskomfortu), którego nie umieją wyrazić. |
3. Appeasement. Not everyone made physically uncomfortable by conflict is likely to vanish at the mere hint of it; others will try to resolve conflicts as quickly as possible, even if such a resolution is premature or superficial. Appeasers do their best to accommodate anyone who challenges them, and in “rolling over” this way, may even make a significant sacrifice of their own needs in favor of promptly ending an argument. Argue with an appeaser and you will undoubtedly “win” at their expense, which may not feel terribly satisfying: Their self-sabotage can convey a lack of assertiveness or even a sense of martyrdom. Solutions reached this way may be frivolous or inappropriate, and can ultimately lead to resentment, which often produces long-term negative consequences for a relationship. | 3. Ustępowanie. Nie każdy, kto z powodu kłótni poczuł się fizycznie niewygodnie, ma zamiar zniknąć na samą wzmiankę o niej. Inni ludzie będą próbowali rozwiązywać konflikty tak szybko, jak się tylko da, nawet jeśli takie rozwiązanie jest przedwczesne albo powierzchowne. Ustępujący bardzo starają się dostosować (dopasować) do każdego, kto im się sprzeciwia, a poprzez „poddawanie się” w taki sposób, mogą nawet znacząco poświęcić własne potrzeby w imię szybkiego zakończenia sporu. Pokłóć się z ustępującym, a bez wątpienia „wygrasz” na ich koszt (jego kosztem), co akurat może nie być tak strasznie satysfakcjonujące. Ich sposób sabotażowania się może oznaczać (komunikować) brak asertywności lub nawet nadmierną ofiarność (nadmierne męczeństwo, czucie się ofiarą). Rozwiązania osiągnięte w ten sposób mogą być niepoważne lub niestosowne (nieodpowiednie), oraz mogą ostatecznie prowadzić do rozgoryczenia, które często ma długotrwałe, negatywne konsekwencje dla związku. |
3a. A more useful subtype here is the compromiser—a person who seeks to resolve an issue by finding a quick and mutually acceptable solution. If everyone is partially satisfied, they seem to believe, no one really has to lose. Compromisers value your goals as much as they appear to value their own, and they will make concessions in an effort to reach results. However, in their efforts to end the conflict quickly, the adjustments made may fall short of full satisfaction. This type of participation in a conflict may well save time and will preserve the harmony in a relationship, but an outcome produced this way will fully satisfy no one. | 3a. Bardziej użytecznym podtypem tego stylu jest ugodowiec – osoba, która szuka rozwiązania problemu poprzez znalezienie szybkiego i wspólnie (wzajemnie) akceptowalnego rozwiązania. Jeśli wszyscy są częściowo zadowoleni, to może się wydawać, że nikt nie musi przegrać. Ugodowcy szanują twoje cele tak samo, jak wydają się szanować własne i spróbują pójść na ustępstwa dla osiągnięcia rezultatów (porozumienia). Jednak poprzez podejmowanie prób szybkiego zakończenia sporu, takie dopasowanie się może nie być w pełni zadowalające. Taki typ uczestnictwa w konflikcie może zaoszczędzić czas i zachowa harmonię w związku, ale nikogo całkowicie nie zadowoli rezultat wypracowany w ten sposób. |
4. Alliance. The last style of conflict tends to be the most effective. Some people prefer to find ways to cooperate rather than to reach a zero-sum solution, in order to keep their relationships healthy. These people may be able to manage their own emotional discomfort so as to avoid becoming defensive in the midst of an argument, and they can often muster their empathy at difficult times in order to see past such heated moments. Negotiating with unusually assertive, strategic, and moderate people like this means that everyone may have a chance to “win” simultaneously, even if the outcome is not realized quickly. With this type of solution, long-term relationships are prioritized, while momentary victories are not seen as important. | 4. Sojusz. Ostatni styl reagowania na spór zazwyczaj jest (okazuje się) najskuteczniejszy. Niektóre osoby wolą poszukać sposobów na współpracę, niż osiągnąć jednostronne rozwiązanie w imię zachowania zdrowej atmosfery w relacji. Ci ludzie umieją zarządzać swoim emocjonalnym niezadowoleniem tak, aby uniknąć przybierania pozy obronnej w samym środku kłótni, a w trudnych momentach często potrafią wykrzesać z siebie całą empatię, aby zyskać szerszą perspektywę (=spojrzeć szerzej i nie pozwolić, by temperatura kłótni wpłynęła na ich emocje) podczas ożywionej dyskusji. Negocjowanie z takimi niezwykle pewnymi siebie, nastawionymi strategicznie i zrównoważonymi ludźmi oznacza, że każdy może mieć szansę na jednoczesną „wygraną”, nawet jeśli szybko nie zda sobie sprawy z osiągniętego wyniku. W tym przypadku, (Tutaj) priorytetem jest zachowanie długotrwałych relacji, a chwilowe zwycięstwa nie wydają się aż tak znaczące. |
If you recognize your personal style of argument here, and you don’t particularly like what you see, you should remember that styles of conflict can change. With insight and patience, you can choose to modify your behavior patterns to keep your relationships healthy. And just as you can learn the “love language” of your partner, you can begin to better understand their “fighting style” as well: Perhaps you don’t have to take seriously the things they say when an argument is at its peak, or maybe you can allow your partner to spend a few minutes alone when a conversation runs the risk of becoming unproductive. No matter what, though, please remember that arguing with your partner is not unusual or abnormal, and always remember to ask yourself if it is really more important to be “right” than to be happy. | Jeśli w tym artykule rozpoznajesz swój osobisty styl kłócenia się i niekoniecznie podoba ci się to, co przeczytałeś, powinieneś pamiętać, że style reagowania można zmienić. Dzięki wnikliwości i cierpliwości, możesz zdecydować się na zmianę własnych wzorców zachowań tak, aby zachować zdrową atmosferę w swoich relacjach. Jeśli jesteś w stanie nauczyć się „języka miłości” swojego partnera, to tak samo możesz spróbować lepiej zrozumieć ich „styl walki”. Może nie musisz potraktować poważnie (brać do siebie) tego, co mówią, kiedy kłótnia osiąga punkt kulminacyjny, a może dasz (pozwolisz) partnerowi spędzić kilka minut na osobności, kiedy dyskusja staje się bezproduktywna. Bez względu na to, co zrobisz, pamiętaj proszę, że dyskutowanie ze swoim partnerem nie jest czymś niezwyczajnym lub nienormalnym, dlatego zawsze pamiętaj, żeby zapytać samego siebie, czy lepiej jest zawsze mieć „rację”, niż być szczęśliwym. |
Source: Soeiro Loren. Psychology Today, as retrieved on May 30, 2024 at https://www.psychologytoday.com/us/blog/i-hear-you/202405/whats-your-fighting-style
2024 (C) Katarzyna Górnisiewicz, Obsidian Translations. All rights reserved.